Maxistral interpretación dos personaxes Sabela e Xácome, que desenvolven anacos da súa vida nun muíño de auga. As lendas, a tradición e a música achégannos a esta institución antiga dun xeito divertido, ameno e didáctico para os cativos e non tan cativos.
Moitas grazas aos cáseque medio centenar de veciñ@s que asistiron a obra de teatro.
Explícannos en que consiste a moenda (debullar o millo, botar o gran, bater as pedras, peneirar e obter a fariña), introdúcennos nas partes do muíño (cando nos falan da escoba esnaquizada polo rodicio); fálannos de brincadeiras; historias contadas (“o primeiro bico”, “ a man dunha alma en pena”, “a historia do corvo como presaxio da morte”); xuntanzas, refráns e sentencias (“o muíño a moer e os ratos a roer”) e festas comunais (“mentras o muíño canta, imos bailar”).
Comeza a moenda no outono cando caen as follas, despois vén o inverno coas historias do Nadal cando Xácome lle regala por reis a Sabela unha pedra branca como a lúa, xúntanse no muíño para superar o frío e no entroido Xácome convírtese no “home do saco”. Cambia o vestiario que anuncia a primavera coas flores. Segue a moenda e o curso da auga do río segue fluíndo.
Chega o verán e de súpeto párase o muíño por falta de auga no río. Sabela e Xácome escoitan unhas máquinas que están a construir unha nave que cambia o seu curso. Unha maquía eléctrica que moe máis rápido.
Seguirá habendo muiños eléctricos modernos pero xa non haberá xuntanzas, non se compartirán contos e historias nin haberá bailes nin namoramentos. Que será dos antigos muíños? As súas pedras quedarán destruídas e esquecidas.
O progreso esnaquiza o mundo ou o mellora?
