A fidalguía ten unha presenza notoria na comarca da Limia chamando a atención o excesivo número de nobres e fidalgos. A maior parte deles eran simplemente labregos e traballaban en oficios servís como arrieiros, xastres, carpinteiros, labregos. Moitos deles eran pobres e tiñan que traballar nas terras como o resto dos labregos. O resto vivía da súa explotación agraria, do cobro de foros e arrendamentos e do gando cedido en parcería. A fidalguía rural foi quén de situarse como un grupo intermedio entre a igrexa e os campesinos, viciando o sistema de foros de forma que lle subrendaban a terra aos labregos a prezos moi altos.